Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In schola desinis. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Duo Reges: constructio interrete. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.

• Pugnant Stoici cum Peripateticis.
• Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quo igitur, inquit, modo? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Haec dicuntur inconstantissime. Quae cum essent dicta, discessimus. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Ad eos igitur converte te, quaeso. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Velut ego nunc moveor. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Haeret in salebra. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Ego, quam ille praeponendam et magis eligendam, beatiorem hanc appello nec ullo minimo momento plus ei vitae tribuo quam Stoici. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

1. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
2. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?
3. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.
4. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
5. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?